Pazar, Aralık 23, 2007

Tren


Bugün, trenle Zurih`e gidip geldim. Yol cok güzeldi. Ilginctir ki, Almanya sinirini gecer gecmez her yeri kar kapladi. Yol boyu agaclar, evler, tarlalar hep bembeyazdi ve her yer sisliydi. Yolu trenin restorantinda gecirdim. Güzel bir sütlü kahve ictim. Karsimda duran adam olmasa, onunla konusmak zorunda olmasam, bu yolu izlemek nasil zevkli olurdu, diye gecirip durdum icimden. Arada gözlerimi kacirip disariyi izledim. Gözlerim tekrar adama dönerken, önce adamin yakasindaki yaprak seklindeki rozete illa ki bir ugrayip, sonra adamin suratina variyordu her seferinde. Adam da bunu farkedip, bir süre sonra rozetinin ne oldugunu anlatti. Benim gözler yine de ayni kacamagi yapmaya devam edip durdu, yol sonuna kadar. Belki beyazdan sonra göz direkt ortamdaki carpici diger renklere yogunlasiyor. Anlayamadim. O yolu bir gün tek basima yine gidecegim. Belki, bu hafta icinde tekrar gitmem gerekecek. Yine, güzel bir kahve esliginde, karli yolu izleyip, hayal kura kura gidecegim. Ohh, ne güzel, mutlu oldum!

Perşembe, Aralık 13, 2007

13 Aralik

Yaslilar cok güleryüzlü burada. Elbette ki geneli degil ama cogunlugu öyle. Hem güler yüzlü hem de bakimlilar. Hele bazi yasli kadinlar ve onlarin saclari. Öyle güzel topuzlari var ki. Son 40 yildir her sabah ayni sac modelini yapmanin verdigi bir pratiklikle carcabuk, neredeyse kullandiklari tokalari bile görünmeyecek sekilde ustalikla yapiyorlar. Otobüste ya da orada burada rastlayinca dikkatle inceleyip ayni modeli kendi saclarima yapmak istiyorum ama hic bir vakit basaramiyorum.

Buradaki yaslilar mutlu ölmek istiyorlar galiba. Yasadiklari son günlerin de bile geride kalanlarin onlari mutlu ve tertemiz hatirlamasini istiyorlar belki de. Cocuklari ürkütmemek icin bile giyiminize kusaminiza özen gösterin, gibi bir cümle var aklimda ama nereden hatirladigimi bilemiyorum. Belki bir Dostoyevski romanindan olabilir.

Bizde ise yasliligin degeri, gördügü gecirdigi dertlerle ölcülür. Dert cekmis olmak, o cektigin derdi ölene dek üstünde tasimak bir bilgeliktir sanki. Agirligi, saygidegerligi oradan gelir sanki yasliligin.

Bakimli, neseli bir yaslinin yüzünde ölümü, hayattan coktan vazgecmis, mutsuz bir yasliya nazaran daha net görüyorum. Birincisinde halen hayat var ve ne yazik ki o hayat cok gecmeden bitecek.
Bugün, calisirken arkamda bekleyen yasli bir kadin "sana saclarinin cok güzel oldugunu söyleyen biri var mi etrafinda, bunu söylüyorlar mi sana?" diye sordu, gülümseyerek. Ben de cekine cekine "evet, iste, bazen" diyebildim.

Cuma, Aralık 07, 2007

Uyandim sabah ile, gözyasim sile sile

Sayfamda bir sorun mu var?
Ekmekcikiz böyle bir uyarida bulundu da.
Bana buradan her sey normal görünüyor ama... Bir reklam sayfasi falan mi geliyormus acilinca, sonra takiliyor, gitmiyor muymus? Bazi okuyucular hic bir sorun olmadigini söylüyor, bazilari sayfaya ulasilamadigini.

Neyim var benim, saklamayin benden, söyleyin!
Hasta miyim?

Pazar, Aralık 02, 2007

Alkol, uyusturucu bagimlilari ve psikolojik problemleri olanlarin kaldigi bir hastane. Kücük kafeteryadan 2 paket sigara alip, yanimizda getirdigimiz yemek posetinin icine atiyoruz. Disariya cikip, gidecegimiz binaya dogru yöneliyoruz. Bir kadin, saci basi darmadaginik, yaslica bir kadin yaklasiyor "deli bunlarin hepsi, hepsi salak bu insanlarin degil mi?" diyerek atliyor önümüze. Ürküyorum biraz.

Kapinin ziline basiyoruz, görevli, hastalarin cikmasina izin verilmeyen kapiyi aciyor icerden. Yukari cikiyoruz. Disarida gördügüm kadinin daha genc versiyonu, yöneldigimiz odada kalan kisinin odada olmadigini, hemen gelecegini söylüyor ve ona haber vermeye gidiyor.


O geliyor. Saclari kazinmis. Gülümsüyor. Babasinin yaninda hic tanimadigi beni görünce hafif utaniyor ama gülümsüyor hep, güzel dislerini göstererek. Iri, hem cok dolu, hem de bombos bakan gözleri, ne güzel bir yüzü var. Utaniyor halinden biraz. Babasi ona ögütler verdikce bana bakip gülümsüyor. Ah, bu babalar, sen beni anlarsin, der gibi. Orali olmamaya, babasi internet icin cebindeki bozuk paralari onun eline tutustuturken yüzüne bakmamaya calisiyorum. Ama bu ilginc tecrübeden bir seyler almak, onun nerde oldugunu anlamak icin dikkatle suratina, gözlerine bakmaktan da alikoyamiyorum kendimi.


Cok az konustu, babasinin her dedigine gülümseyerek, dikkatle ama sanki gecistiriyormus gibi de, tamam, peki deyip, dolu dolu bir gülümsemeyle cevap verdi. Benden utandi.


Gidis yolu boyunca ona kizan babasi, sanki onu orada birakmak istemedi, sanki sarilmak istedi ama onun yerine sirtina bir iki defa vurdu.


Dönüs yolunda direksiyona bir iki defa vurdu, bak nasil güzel, babayigit bir cocuk, kiyamiyorum onu orada öyle görmeye ama inancim da kalmadi artik ona, düzelmeyecek hic, dedi. Okudugu zamanlarda birak okulunu, yasadigi bölgenin bile birincisiymis, söylemis, böyleymis... Anlatti durdu.


24 yasinda, bir akil hastanesinde kapali tutulan, soguklari burada gecireyim, havalar isinsin, eski hayatima nasil olsa dönerim, diye düsünen bir genc.


Ne güzeldi yüzü. Cildi cok baskaydi, sari miydi, yesil miydi, renksiz miydi, tarif edemedim kendime de.



Perşembe, Kasım 29, 2007

Insan miyim, mahluk muyum, yoksa ekilir bicilir bir nebat miyim?

Ben kücükken, cok kücüktüm. Bira sisesi, mercimek gibi isimlerim vardi. Ilkokula kücük bir kasabada basladim. Ögretmenim seve, öpe okumayi yazmayi ögretti bana. Sonra sehre tasindik. Yeni ögretmenim, o kisa hayatimda henüz hic görmedigim kadar sari saclara sahip -tabii ki boya- kilolu, güzel yüzlü bir kadindi. Subay karisiydi, subay cocuklariyla özellikle ilgilenir, ben ve benim gibi maddi yönden pek de parlak olmadigini ilk bakista belli eden ögrencilere cok net sekilde kötü davranirdi. Kasabadaki sevildigim, simartildigim ortamdan sonra yeni okulum benim icin tam bir kabustu. O, Allah`in belasini coktan ve tadini getire getire verdigini umdugum kadin, tüm hayatimin gidisatini belirleyecek ilk yillarimda bana büyük bir darbe vurdu.

Ben aslinda cok baska bir yöne gidebilirdim. Mesleki olarak kastetmiyorum, halimden cok memnunum ama hisli cocuktum iste, erken yaslarda yipranmaya basladim. Cok sonradan, o yillardan kalma sinifca cektirdigimiz bir fotografimizi buldum, ögretmenin suratinda epey bir topluigne deligi vardi. Demek ki o vakitler hirsimi öyle almaya calismisim kadindan.

Ilk kopyami büyük ihtimal lisede cekmisimdir ama hic hatirlamiyorum nasil yaptigimi. Ama cektim.

Cep telefonuma zaman zaman bagli olup, zaman zaman varligini unutuyorum. 3. telefonum su an kullandigim. Ilk telefonumu cok önceki yazilardan birinde bahsettigim Mustafa bey ile almaya gitmistik, o benden cok sevinmisti niyeyse. Bir kac ay sonra da bana harika bir bisiklet almistik, ona da cok sevinmisti. Ilk kullandigim telefon Nokia ve melodisi Dawn(yanlis yazmis da olabilirim) idi. Halen o melodiyi bir yerlerden duysan heyecanlanirim. Arasin artik beni, diye bekledigim varmis o vakitler demek ki. Ne heyecan yapmissam artik.

En sacma huyum, cok sacma huyum var galiba. Kafam üsür benim. Ya da öyle hissederim hep. Yazin bile olur bu bazen. Geceleri yastigi kafamin altina degil üstüne koyarim ve yorgani da kafama cekip uyurum. Bir kac yil önceye kadar bere takip yatiyordum, teyzem kizdi, böyle alistirma kendini, ilerde kocan olursa yakisik almaz, dedi, takmayi biraktim.

Ask, güzel bir sey. Asik olmak güzel, bana asik olunmasi daha mutluluk verici. Cok sükür eksikligini hissetmiyorum uzun zamandir. Zati muhteremi de burada saygiyla aniyorum.

En sevdigim bloglar, ben hangi birini diyeyim, yandaki liste ve henüz listeye eklemeyip ama düzenli takip edip, zevkle okudugum bir sürü blog var.

Attigi top icin Elektra`ya tesekkür edip topu Sofra ve Miso`ya atiyorum.

Pazar, Kasım 25, 2007

Salı, Kasım 20, 2007

Balıklar deryaya da hasret, carka döner göl icinde

Ben bunlari izledim son günlerde:
Prenses Mononoke (Hayao Miyazaki-1997)
Yasamin Kiyisinda (Fatih Akin-2007)

Fena degil. Tipik Fatih Akin kliseleri mevcut. Sevdiginin pesinden ya da zorunluluktan ya da baska baglayici bir duygudan dolayi yola cikanlar, inat, dedigini yapan, gelecek zararlardan kendini sakinmayan, sakinamayan kadinlar var yine. Fatih Akin`in samimiyetinden dolayi diger filmleri gibi keyifli bir film.

Die Mitte/The Center (Stanislaw Mucha-2004)
Cok eglenceli bir belgesel film. Sevgili yönetmenimiz kücük ekibiyle birlikte avrupanin merkezini ariyor, avrupa boyunca. Bu arayislar sonunda bir cok belgelenmis, tarihte bahsedilmis, papa tarafindan ziyaret edilmis merkez cikiyor ortaya. Avrupa`nin merkezinde yasadiklarini söyleyip, bununla bir yandan gurur duyan, bir yandan da hayatlarindan bezmis insanlarin halleri görülmeye deger. Röportajlar genellikle spontan ve bu yüzden de cok komik.

Voyage dans la lune/A trip to the moon ( Georges Méliès-1902)
Kendisi bilim kurgu film tarihimizin en yaslisi oluyor. Ilk sinema teknikleri bu yönetmenimiz sayesinde kesfediliyor. Bir takim efektler, montaj,... Yönetmenimiz, döneminde bir tiyatro oyuncusu ve sinirbaz ayrica. Bu filmden sonra kimbilir ne is yapmis, ne havalar atmistir.




Metropolis (Fritz Lang-1927)
Cok etkileyici sahneleri mevcut, cekildigi dönem göz önüne alinirsa sasirtacak derecede bile diyebiliriz. Endüstrilesme ve insanlar üzerindeki etkisine tepkisini dile getirirken kullandigi bir cok efekt ya da teknoloji, makina, robot örneklerinin cogunu, kendisinden onlarca yil sonra cekilmis bir cok bilim kurgu filminde görebiliriz. Kendisi bilim kurgu filmlerinin sekil semal anasidir.



Fahrenheit 451 (François Truffaut-1966)

Harika, mutlaka izlenmesi, arsivde bulunmasi gereken bir bilim kurgu filmi. Elbette ki naif, alik yanlari da mevcut.
Disütopik hikayesi, insanüstü ya da normal insan olmayan canlilari, zaman zaman geriye dogru giden teknolojisi ile iyi bir bilim kurgu filmi. Televizyonun ve televizyona her zaman esas parayi kazandiran seri/dizi programlarinin sinemaya vurdugu büyük darbenin akabinde cekiliyor bu film.

Diktatörlük, egemenligini sürdürmek icin, insanlari tek model yapip bireyselligi ve kisisel özellikleri yok saymaktadir. Bunlari yapabilmek icin kullandigi stratejik yöntem ise televizyon, uyusturucu/ilac bagimliligi ve korkudur. Fakat, diktatörlügün en büyük savasi kitaplara karsidir. Filmdeki itfaye ekibi gelen ihbarlar ve aramalar üstüne gittikleri evlerde bulduklari kitaplari yakarlar (amaci atesi söndürmek olan bir kurum tam tersini yapiyor!) Devlet, böylece insanlarin kültürel hafizasini yoketmeyi amaclamakladir. Film fransiz yapimi olmasina ragmen, yakilanlar tabii ki sadece fransadan degildir, tam tersi tüm dünyadan eserler vardir. Yanan, dünyanin hafizasi, kültürü, aldigi yolun ispati, gelecegin derslerini, yollarini gösterecek kitaplardir.

Disütopya kendini insanlarin hayatinda özellikle kadinlar üzerinde gösterir. Kadinlar, hafizalari cok zayif, duygusuz, dinlemeyi bilmeyen, ilac bagimlisi, kisiliklerini televizyondaki dizi/programlardan kopyalayan canlilardir. Burada bu kadinlari da birer Alien yani baska dünyadan gelen canlilar olarak görebiliriz.

Elbette ki, her seye ragmen kitap okuyan ve sisteme karsi gelenler de vardir. Orasini da siz izleyin artik.

Ha, unutmadan, filmin basinda, ekibin, oyuncularin, yönetmenin isimleri ekrana yazi olarak degil de ses olarak geliyor. Birisi isimleri ve görevleri okuyor. Kitaplar ve okumak yasak ya!

Cuma, Kasım 16, 2007

Sanci.. Sanci...

Sabah, doktordan eve gelirken sokagimizda cöp arabasini gördüm. Cöpcüler, apartman sakinlerinin geceden arka bahceden sokaga tasidiklari cöp bidonlarini bosaltiyorlardi. Ben evime yaklastikca onlar da bir apartmana dogru yaklasti ve iclerinden birisi bir zile basti. Bir kac saniye sonra "3 cay indir!" dedi adam türkce. Karsidaki de hic sasirmadan, baska bir sey sormadan "tamam" dedi.

Cöpcülerden ikisi türk birisi almandi sanirim. Alman olanin suratinda komik ama keyifli bir duruma dahil olmanin zevki vardi sanki. Ev sahibi türk olanda ise, anlatmayi cok da beceremeyecegim ama cok tanidik, bildik, ya babamizdan ya komsumuz Ali amcadan ya da Hüseyin ögretmenimizden bildigimiz bir hal, tavir vardi. Karisinin arkadaslarina hizmet etmesinin gururu, ikram etmenin keyfi, yorulduk, cayi hakettik fikri,...

Bu sahneden sonra yine aklima Necati Tosuner`in "Sanci.. Sanci..." kitabi geldi. 4 yil önce, Almanya`da, Almanya`yi ilk gördügüm günlerde okumustum bu romani. Almanya`da varolmaya calisan insanlarin, insanlari varetmeye calisan Almanya`nin romani.

Pazar, Kasım 11, 2007

Oysa ben

Rüzgar. Hizli, dengesiz, yönü, yolu kestirilemeyen bir rüzgar. Belki biraz da kar var. Belki. Gören yok rüzgardan. Köprüyü tirmaniyorum bisikletle. Tirmanmam bir kac saniye sonra bitecek, inise gececegim. Karsiya bakamiyorum. Rüzgar. Önüme, yere bakiyorum. Tüm hiz, gürültü ve sertlige zit yavaslik ve sükunetle parlak, bicimi tam secilemeyen bir cisim kayiyor yere dogru. Bisikletimden ayrilan bir parca.
Benim gidecegim yer var. Yolum var. Geride gelenler var.
O güzelim, parlak, narin parca kaliveriyor orada, köprünün tam ortasinda. Aklim da onda kaliyor tüm gün. Onu orada birakmasa miydim? Her seye ragmen.

Çarşamba, Kasım 07, 2007

ayy, yok canim, ben öyle seyler der miyim hic.

Kalbim kadar temiz bu sayfayi, kötü sözlerle kirlesmis miyim ben? Ay, hic yakismiyor benim agzima böyle seyler!

Bakmayin bunlara, aslinda kibar, bakimli, saclarini uzatan, havalar iyi olursa etek bile giyen, hos, okumayi seven, spor yapmasi gerektigine inanan, cocuklari seven, gencleri öven, yaslilari hos gören genc bir bayanim ben.

Öhöö, öhöö...

Laf acilmisken, bildiginiz ev yapimi bir sac bakim tarifi var mi? Zeytinyagi, yumurta, sarmisak, pekmez, un, nane, tarcin, ceviz kabugu falan karistirip, kafaya sürmek, 3 saat bekletip, kafayi yikamadan disari cikmak, havalandirmak falan gibi?

Ne hos olur, böyle bir bilginizi benim gibi, hos, kibar, güleryüzlü bir bayanla paylassaniz.

En derin saygilarimla.
Sizin Teyzenteyfik`iniz.
Öptüm canim.

Cumartesi, Kasım 03, 2007

Ulan Kaltak!

Fena tepem atmis durumda. Yine, benzer durumlar gibi laflari yuttum.

Dersten geldim simdi. Ders dedigim de 3 ögrenci bir hoca oturup, gevezelik yapiyoruz. Sonlara dogru gevseyip, bu dönem dersini aldigimiz (ben ve su uyuz kari, hani gecen dönem yabancilarla ilgili bazi tatsiz tespitlerini anlattigim, arkadaslarimi yemege cagirdigimda da hakkinda atip tuttugumuz varlik) kadin profesör hakkinda konustuk. O hocayla henüz ders yapmamis olan ögrenci bize kadinin hasil bir hoca oldugunu sordu. Ben iyi deyip, gecistirdim, cünkü kadinin hocaligini degil de, kadin hakkinda duydugu olumsuz yorumlarin saglamasini istiyordu bizden. Ben de baska bir hocanin yaninda bu muhabbete girmek istemedim. Neyse bizim o uyuz kiz basladi atip tutmaya. Ben israrla, henüz cok iyi tanimiyoruz, yorum yapmayalim falan filan diyorum. Bu defa bizimki basladi bana laf atmaya, yok ben cok ruhsuzmusum, hep böyleymisim, lütfen lütfen bana bulasmayin, ben zavalli bir yabanciyim, sizi anlamyiorum tripleri yapiyormusum. Ben güldüm tabii ki ama digerleri, hoca ve diger ögrenci afalladi, hem gülüp hem de ohaa, ne diyorsun sen seklinde tepki verdiler.

Hoca benim bu halimi, herkese mutlaka ikinci bir sans verisimi taktir ettigini söyledi, cünkü bu dönem o uyuz kiza nasil dayandigima kendisi de sasiriyor.


Lan kaltak kari, senin hakkinda da tahmin edemeyeegin yorumlar dolasiyor okulda, senin ne sirrret oldugun, gecen dönem tüm sinifin burnundan getirdigin, arkadan agza alinmayacak küfürleri yedigin anlatiliyor. Hatta direkt, sinifta olan diger ögrenci bile, baska arkadaslara, senin ne uyuz oldugunu söylüyor. Tutmus bir de baskasina atip tutuyor ve benim niye böyle sakin olusuma, kimsenin hakkinda laf söylemeyisime kiziyorsun.

Daha bu sabah, o bahsi gecen kadin hoca odasinda seninle calismamin nasil oldugunu, seninle gecinip gecinemedigimi, seninle cok farkli oldugumuzu, calismami olumsuz etkileyip, etkilemedigini, eger bir problemim varsa, cekinmeden onunla konusabilecegimi söyledi!

Ah, niye orada bagirip, cagirip, lan salak, eger konusursam, ilk senin lafini orada burada anlatmam, sana it muamelesi yapmam lazim, diyemedim.

Fena sinirliyim. Beni böyle sakin, laflari yutan, mümkün oldugunca kisisel tartismalardan uzak durmaya calisan, hatta ürken, insanlarla basedemeyecegini düsünen bir insan olarak yetistiren kültürüme de, sana ayi diyene sen dayi de felsefemize de, anama da, babama da.....

Durup seyran eyleme


Gecen hafta kendime ekolojik email aldim. Cevreye zararsiz email adresim de var artik. Örnek bir dünyaliyim ben! Sen beni koru yarabbiiim!

Carsamba gecesi kapi caldi ve üc bes cocuk geldi, Halloween aktiviteleri yapiyorlarmis ve benim illa ki onlara bir seyler vermem gerekiyormus. Lafi uzatip, ben anlamam böyle islerden, müslümanim ben, nedir bu falan filan diye direttim ama yine de evdeki abur cuburlarimi yürütmeyi basardilar.

Yok, onu bunu birakip acil is bulmam lazim benim. Bu defa durumum hic ic acici degil.

Salı, Ekim 30, 2007

Seviyorum laaan!

Bugün sunu farkettim; bir sehri sonradan özlemek icin gerekli malzemeler, yasanilan mevsimler vasitasiyla temin ediliyor. Yani, bir sehirde farkli mevsimleri gecirmis, görmüs olmak, o sehri ileride özlemek icin yeterli olabiliyor. Ya da daha özlenir kiliyor o sehri, insanoglunun gözünde.
Mesela bu sehrin sohbahari... Cok güzel. Simdiden hissediyorum, hafizama kazindi bu görüntüler ve duygular. Yillar sonra bile cok güzel hatirlayip, özleyecegim ben bu sehirdeki sonbahari.
Bu fotograf ilkbahardan.

Pazar, Ekim 28, 2007

Bu pazar ne pazari allasen?

Iki gün süren, kisa film festivali vardi burada ve bugün ikinci günüydü. Günlük bilet alarak aksam sekize kadar süren tüm programi izledim. Seyirci ödülleri icin oyumu kullanip eve yollandim, ödül kazananlarin aciklanmasi beklemeden.

En cok begenilenler, alkislananlar nedense Almanya`da yasayan yabancilari konu alanlar oldu. Bir yabanci olarak o filmleri izlemek, bir alman olarak izlemekten cok daha farkli. Ben bir alman olsaydim, utanirdim biraz. Bir yabanci olarak izledigimde ise "evet, iste böyle, nasilmis!" diye bagirmak geldi icimden. Cok kabayim sanirim ya da icimde bir öfke var. Öfkem kesinlikle almanlara karsi degil, tam tersi, bir ülkeye, icinde kendilerini güvende hissettikleri bir ülkeye sahip olanlara. Bir ülkenin vatandasi olduklari icin huzurlu olabilenlere. Sanki onlar oldukca baskalari bundan mahrum kaliyor. Cok duygusal ve cocukca bir tepki belki de bu. Ama öyle.

(S. bana bugün Ulus Baker`in "Kanaatlerden imajlara: duygular sosyolojisine dogru" isimli tezini gönderdi Pdf dosyasi olarak. Ingilizce ama türkce bir özet kismi da mevcut, umarim anlarim)

Fotograf: Land Gewinnen, Yönetmeni Marc Brummund.

Cuma, Ekim 26, 2007

Ugras biter, gün savusur

Öyle isteksizim ki yine. Tarifsiz. Nasil yalniz hissediyorum kendimi, bir bilseniz.
Bunlari yazmaya utaniyor insan degil mi? Ya da benim icin öyle. Kronik olarak keyifsizlik yasama, bunu dile getirme. Hic cekici degil! Ne sacma. Hepiniz böylesiniz eminim ki. Herkes böyle. Herkesin cani hayati istemiyor cogu vakit. Nesem yadirganmazken, nesesizligim niye yadirganiyor öyleyse. Ya da belki yadirgandigi bile yokken ben niye öyleymis gibi hissedip, simdiden savunmami, cemkirmemi sakinmiyorum. Cünkü digerlerine de bulasiyor bu hal degil mi? Kim ister ki nese varken bulasan nesesizlik, isteksizlik olsun.

Varsin bunlar hic yokmus gibi olsun. Baska seyler anlatayim size.
Bugün, gecen dönemden arkadaslarimi yemege cagirdim. Davet emailine göbek dansi yapacagimi da eklemistim. Türk kliselerine pek de uymus, pek de gülmüsler, gelir gelmez, hadi basla dansa, esprisini yapmayi ihmal etmemisler! Etli biber dolmasi, peynirli börek, mercimek corbasi ve coban salatasiydi menüm. Pek klasikler yani. Peynirli böregim bu defa arasina minik minik dogradigim tereyagi parcaciklari sayesinde cok lezzetli oldu. Corbayi ise bu defa önce yagda sogani ve havucu biraz kavurarak yaptim, normalde direkt hepsini mercimekle birlikte hasliyordum. O da cok lezzetli oldu.

Almanlar bayilir böyle islere, yemek ikram edilmesine. Istahlari da iyidir masallah. Gecen dönem kimsenin sevmedigi bir kadin vardi sinifta, bu dönem onunla ben yalniziz derslerde. Eski arkadaslarla onu cekistirdik bol bol. Yeni malzemeler bende ya, heveslerini kursaklarinda birakmadim, anlattim onlar sordukca, abarta abarta, fakat sunu eklemeyi de ihmal etmedim, kadin nedense bana karsi cok yardimsever, iyi, neseli ve calisma sistemimiz birbirine pek uygun.

Belki gelirken bana ufak birer hediye getirirler de nesemi bulurum diye heveslenmistim ama yok, cikmadi bir sey. Günü kar yapmadan kapattik, yarina Allah kerim!

Cumartesi, Ekim 20, 2007

Seni gören aşık aklın şaşırır




















Cizdigim günün gecesi rüyama girdi bu hanim. Gercegi daha güzelmis. Güler yüzlü, neseli biriydi. Gözleri cok parlak ve rengarenkti.

Cuma, Ekim 12, 2007

Teninle tanismanin zamani


Bu da benden kücük bir bayram hediyesi. Ramazan da gecti, hadi, tadini cikarin teninizin. Madem zaman seker, tatli yeme zamani :)

Ahh, parmak uclarinda bile sevgiliye duyulan heyecani hissedenlere Allah uzun ömürler versin, nice bayramlar nasip etsin. Aha, bu da ramazan dilegim:)

Perşembe, Ekim 11, 2007

Yol belli, eg basini usul usul yürü simdi

Aksam, bisikletle eve dönerken ters yola girdim, ki hep yaptigim seydir. Yolun diger tarafini, aslinda olmam gereken tarafini, izleye izleye devam ederken bir de baktim ki, asiri hizla bir bisiklet geliyor karsidan ve ne olup bittigini anlamadan bisikleti biraz yana cevirmemle, karsidan gelen adamin cok ama cok fena küfürlerini duymam bir oldu. Adam uzaklasti ama sesi halen geliyordu. Duysaniz ne fena, ne agir laflar dedi bana.

Ben nasil oldum? Cok ilginc oldum. Uzundur öyle bir hale girmemistim. Sinirlenme, korku, saskinlik karisimi bir kasilmayla agzimi acamadim eve gelene kadar. Bisikleti park ederken iyi bir yutkundum sadece.

Devdas

Cumartesi, Ekim 06, 2007

Apolitik

Apolitik olmak sizi üzüyor mu?
Beni üzüyor. Ne is basarmis olsam da, sinavdan yüksek not almis olsam da, sevgilim beni cok sevse de, bu ay kirayi nasil ödesem diye düsünmesem de, güzel bir tatil yapmis olsam da, kücük iyiliklerim tesekküre, duaya dönüsmüs olsa da apolitik olmanin verdigi üzüntüyü atamiyorum.

Aktif olarak politikayla ugrasmak istiyorum ben!
Ama, ama ben temizim, ben temizim diye kendi kendime yasamak(!) istemiyorum.
En cok "o vakit" kendime saygi duyacagim, gibi geliyor.

Itiraf etmek gerekirse, iki ucu boklu degnegin neresinden tutacagimi da bilemiyorum.

Perşembe, Ekim 04, 2007

Ask acisi cekenlere


Ask acisi...

Herkesin var midir bir acisi? Söyle icinde duran, bir kokuyla, bir sarkiyla, bir günes dogusuyla gelip de, kimseye belli etmeden gözlerini devirerek hissettigi bir ask acisi?

Sanki vardir gibi geliyor bana. Ben derim degil, sen dersin öyle, ama vardir. Askin da binbir türlü sekli yok mu zaten?

Bugün, bir müzik esliginde, onlarca kisinin, tek tek, kisa kisa, belli ederek, belli etmeyerek, bir an, bir kisa an gözlerini devirdigini gördüm.

Ama güzel, kimse bilmesin, bir sen bil, gözlerini devirdiginde icinden geceni. Ama gözlerini tekrar kaldirinca gülümsemeyi ihmal etme.

Salı, Ekim 02, 2007

Mızıka calındı düğün mü sandın?

Hemen bir adim ötemizde töre kanunlari konusuluyor bu günlerde. Alevi-kürt bir gencle evlenmek icin evden kacan sünni-kürt kiz icin aile meclisinde ölüm karari verilmis.

Aileyi taniyorum. Görseniz hic yakistirmazsiniz böyle sacma töreleri onlara. Halen saskinim!

Nedir, nasil bir duygudur ki bu, yüzlerce yildir bir türlü cözülmez, azalmaz etkisi?

Cumartesi, Eylül 29, 2007

Gönülle muhabbetteydik

O yasli adamla (yasli adam demeye kiyamiyorum) muhabbetteydim bu aksam da. Yarin yola cikiyorlar, gidiyorlar, elinden kitap düsürmeyen kücük kiziyla birlikte. Yol üstü beni de teyzeme birakacaklardi ama ben okul icin yapmam gerekenleri bitiremedigimden gidemiyorum onlarla. Hani bir tv isimiz vardi, hatirladiniz mi? Iste o tv icin bu yaz cekimler yapilmisti ve hazirladigimiz filmin montaj görevi bana aitti. Tatilden dökdük ya, bindiler tepemize, simdi montaj bitene kadar kipirdayamiyorum bir yere, Allahsiz da öyle uzun is ki!. Ama belki saliya kadar biter de giderim teyzeme. Cici ablami da görürüm orada, o cok uzaklara gitmeden.

Efendi, edepli yaziyorum ama bakmayin siz bana, temizinden 3 kadeh sarabimi ictim o saygideger, ak sacli, kara yüzlü beyin de oldugu muhabbet masasinda fakat masanin agirligi üstümde halen, ondandir edebim, civitmayisim. Yoksa bos degilim yani...

S. yaslaninca bu adama benzeyebilir. Her daim nasil olur da insan tarafsiz ve acik bakar olaylara, kisilere? Adaletini eksiltmez hic? Ben basaramiyorum sanki bunu ama bu yasli adam öyleydi. Ne güzel, S. de öyle. Canim, acilan tek gülüsün sen bu bagin(saygilaaar)

Çarşamba, Eylül 26, 2007

Gönül gel seninle muhabbet edelim

Altmis yaslarini gecmis bir adam. Mütevazı havasi olan, kara yüzlü, ak sacli bir adam. O konustukca, ben konusmasini dinledikce, onun fotografini ceksem simdi, diye icimden gecirip durdum. Fakat, ister istemez poz verir, bu kendiligindenligi gider, benim ancak saatler sonra görebildigim etkisini, jestlerini, mimiklerini fotografa yansitamam diye korktum.

Eski adamlari, eski adamlarin saglam, acik zihinlilerini cok seviyorum ben. Kadinlardan, kürtlerden, türklerden, secimlerden, 47 yil önce bu sehre okumaya geldiginde olup da simdi olmayanlardan, resimden, yetmisli yillardaki calismalarindan, hatalarindan, kazandiklarindan, zaferlerden, bikanlardan, yorulanlardan, onlarin da hakliligindan, gözlerimizi yasartacak kadar komik olan eski olaylardan... nelerden nelerden konustuk.
O ve cok eski bir siyaset arkadasi konustu daha dogrusu. Ben ara ara katilip, kendimi hatirlattim. Fikirlerim begenilince gözlerimi parlattim. Ama yine de kalkip yaninda sigara icemedim, cekindim. Cok benzer bir konudan bahsedip, böyle bir sayginin anlamsizligindan dem vurdugumuz anda bile onun icine cektigi sigaraya büyük bir istekle bakarken bile cesaret edemedim bir tane yakmaya. Halbuki tam da öyle güzel bir sohbete, dinleme zevkine yakisir sigara en cok. Demek ki insanin icine isliyor bazi seyler, degismiyor.

Sonra kendi hayatima, izleyebildigim hayatlara bakiyorum. Ne kadar farkliyiz biz onlardan. Ellerine gecen bir gazeteyi sirayla okumalari, günlerce o gazetenin gelmesini beklemeleri, tartismalari, sabahlara kadar konusmalari... nasil da anlasilmaz geliyor bana. O´na da söyledim, ben sizi hic anlamiyorum, bu duygular cok yabanci, herhangi bir filmden ya da kitaptan bir alinti gibi, havada duruyor zihnimde, dedim. Biraz burustu yüzü ama yine de gülümsedi. Iste böyle eski adamlari seviyorum ben. Bedeli, sekli nasil olursa olsun saygi duymayi, duyabilmeyi de cok seviyorum.

Çünkü tutar bir erik ağacı sunar sana
Doğan gün
Van gölünden bir sabah
Bir kıvılcım, bir titreşim
Bir tutam akdeniz
Süphancı bir serinlik
Ve genç bir gerinme
Usulcacık saç hışırtıları
Bir dudaktan buğulanan sıcaklık
Tutar getirir
Doğan gün
Öpücük gibi konar gözlerinde bir melodi
Sevgilin gibi dokunur parmaklarına bir kedi
Ve kavga ve zulüm ve ateş
Hep birlikte örülen bir türkü
Güzel yapmak için, güzel olmak için
Çünkü hayat dönen, kıvrılan
Yanan bir ibrişimdir
Tutar getirir
Doğan gün

Kemal Burkay

Pazar, Eylül 23, 2007

Ben tatildeyken

Türkiye`de tatildeyken sadece iki tane kitap okudum. Birisi Sabahattin Ali`den "Kürk Mantolu Madonna". S. bana hediye etti o kitabi. Kendine kitap ismarlarken bana da onu almis. Biraz sasirdim acikcasi, onun alacagi bir kitap degilmis gibi geldi. Belki de sirf ben severim diye almistir, bilemem.

Sirince`de Nisanyan evlerinin keyfini cikardigimiz günlerden birinde bir solukta okuyup bitirdim kitabi. Kitabin sonunda dayanamayip ziril ziril agladim.

Acaba ne düsündü o vakit S.? Üzüldü mü bana o kitabi aldi da beni aglatti diye. Yoksa yine mi sasirdi cocukluguma?

Ikinci kitap ise Dostoyevski`nin "Yeraltindan Notlar"i. Kitabi, büyük bir istekle, okumam icin S. verdi bana. Okuduktan sonra ne düsünecegimi cok merak ediyormus.

Bir solukta bitti. Ve muhtesemdi. Beni cok etkiledi. Hele yemek sahnesi, cok ama cok carpiciydi. O istek, aslinda istememek, tiksinti, tiksintini kusmak icin firsat kollamak, cabaladikca daha da batmak.

Acaba o kitaptan bu kadar cok etkiledigimi S. farketti mi? Benden duymak istediklerini pek söylememis olabilirim. Benden ne beklendigini tahmin ettigimde, eger samimi olmak istedigim bir iliski ise, israrla o beklenen tavri göstermemeye calisiyorum. Rahatsiz oluyorum. Sanki rolümü iyi oynamam gerekiyormus gibi hissediyorum. Icten bile olsam, bekleneni yaptigimda rol yapiyormus gibi hissediyorum.

Salı, Eylül 18, 2007

Gecen gün ömürdendir

Yine Almanya`dayim. Nasil da kasvetli geliyor buralar günesli Türkiye günlerinden sonra. Ama olsun, her seye ragmen cok güzel burasi.

Bugün, geldigimden beri ilk defa kendimi yanlarinda cok iyi hissettigim ve gayet neseli ders isledigim bir gruplaydim. Benim gibi, bu yasa gelmis ama ingilizceyi hala bir türlü basedememis tiplerdi bunlar. Ne diyeyim, tembel insanlar daha neseli ve sicak oluyor.

Sen bizi bu dünyadan esirgeme yarabbim!

(Not: Zelma mail atmis, hamileymis, bebesi erkekmis. Tabii ki cevap yazmadim halen, daha 3 hafta dolmadi!)

Sen bizi bu dünyadan esirgeme yarabbim!

Salı, Eylül 11, 2007

Buraya bakarak bunu dinlemistim




Öglene dogru, ne hızlı ve telaslı gecti günler, hic bir sey anlamadım bu tatilden, diyordum kendi kendime. Oysa ki simdi fotograflara baktıgımda hic de öyle olmadıgını, icinde benim oldugum, gülümsedigim, elimi ceneme koyup bakındıgım ya da hafif yan dönüp arkamdaki manzaranın önünde nasıl durdugumu hayal ederek poz verdigim her fotografın koskaca bir gün oldugunu, o gün icinde de yataktan kalktıgımı, belki uzunca bir kahvaltı yaptıgımı, huysuzlandıgımı, birini izledigimi, ilginç insanlarla karsılastıgımı, beli etmeseler de onların ilginc oldugunu farkettigimi, mutlu oldugumu, ta sabahtan aksam yemek istedigim yemegi hayal ettigimi, koca günleri dolu dolu devirdigimi ama ısrarla sayılı olan günlerimi kendime bile caktırmadan hesapladıgımı farkettim. Hız ve telas duygusu veren tek sey bu; gün saymak.

Cuma, Ağustos 24, 2007

Geldim, gördüm, gidiyorum

Bugün yola cıkıyoruz. İlk 4 günü nerelerde gecirecegimiz belli ama gerisi mechul halen.

Geldigimden beri cok uyuşuk haldeyim. Sabahları cok zor uyanıyorum, öğleni buluyor uyanmam. Ve kolumu kaldıracak gücü bulamıyor gibi baygın halde uyuyorum.

S. hep çalııştıgı için pek gezip dolasamadım.
Tevfik Fikret'in Aşiyan'daki evine gittim. Ne güzel yere kondurmus evi. Muhteşemdi. Kendisi de cok etkileyici, yakışıklı bir adammış.

Başka çok yere gittim aslında. Haftasonu Ufuk Uras, Cezmi Ersöz ve şarkıcı Gülşen'i gördüm yemek yedigim yerlerde.

Cezmi: çok fena olmuş, benden söylemesi. "Kadın vardır kadıncık vardır" diyen bir kadını dinliyordu. Aslında tüm muhabbetleri kayıtlı kafamda ama ayıp olur simdi, anlatamam. Rakı masasının raconuna uymaz laf taşımak.
Ufuk Uras: bir insan evladı sonucta. Suratında cok da icime sinmeyen bir tebessüm gördüm. Sevgimizde, saygımızda bir eksilme olmadı tabii ki.
Gülşen: hic bir ifade göremedim suratında. Çok kısa gördüm, ondandır kesin.

Perşembe, Ağustos 16, 2007

Tatil

Bugün son is günümdü.
Tatilim basliyor.
Tatil planim yok dogru düzgün.
Ya cok iyi gececek ya da ariza cikaracagim.
Pazartesi blog arkadaslarimdan bazilariyla bulusacagim. Katilmak isteyen olursa haber versin.

Pek ciddi ve soguk bir havam var degil mi bu yazida? Memlekete gideyim, biraz günes göreyim, icim isinsin, degisirim hemen.

Türkiye`de görüsürüz.

Pazartesi, Ağustos 13, 2007

Pencereden bakmiyor yollara cikmiyorsun

Rica etsem biraksaniz artik su dua isini? Usandik ama! Siz orada elleri acip dua ettikce buraya yagiyor anacim, yeter ama. Kac haftadir yüzümüz günes görmedi, sabah yagmur aksam yagmur. Yok iste, olmuyor, tutmuyor duaniz. Nerede yagmur bulutu varsa buraya geliyor iste sizin yüzünüzden. Off ya, birakin artik.

Bu cahil size bir akil versin; o elleri asagi dogru tutmayi birakip, havaya kaldirin, artik yumruk mu yaparsiniz ya da hayal gücünüzü, yaraticiliginizi mi kullanirsiniz bilmiyorum ama bir takim figürler yaparsaniz ellerinizle hani hic fena olmaz. Iste o vaziyette ilgili mercilere dogru ellerinizi sallaya sallaya yürüyün bir.

Pazar, Ağustos 05, 2007

Mustafa Bey

Mustafa Bey, ben ne cok severdim sizi. Siz de severdiniz beni. Sevgimizi birbirimize takilarak gösterebildigimiz bir iletisimimiz vardi sizinle. Gülerdik birbirimize. Severdik birbirimizi. Digerleri de bilirdi, siz beni baska severdiniz, ben sizi baska severdim. Baskaydi.

Hayatimin en agir günleriydi sizinle gecirdigim günler. O günlerden sonra bir daha hic öyle olmadi hayatim. Hic zorda kalmadim, kimse kalbimi o günlerdeki gibi kirmadi, canimi acitmadi.

Ilk karsilasmamiz... günesli bir hava... Sicagin dayanilmaz oldugu o sehir. Bir avlu. Ben is basvurusu icin gelmisim. Okulu uzattigim belli olmus, ayni gün, ailemden yiyecegim laflara cevap verirken kullanmak icin ise basvurmus ve sonraki güne randevu almisim sizden. Avludayiz, siz ve sirketin iki ortagi karsimda. Ben sefil görünüyorum gözünüze. Siz hic konusmuyorsunuz, izliyorsunuz beni. Üstümde, kesip bictigim, boyadigim batik desenli lacivert bluzum var. Cok zayifim o zamanlar. Konusuyoruz. Ben sigara üstüne sigara yakiyorum. Sonradan söylüyorsunuz ki, saskinlikla izlemis ve üzülmüssünüz benim öyle sigara icmeme, bu kizda bir hal var demissiniz.

Ise aliniyorum. Gelip gidiyorum, sizden cok sey ögreniyorum. Siz de benden cok sey ögreniyorsunuz. Avludaki kücük bahcede cicekler yetistiriyor, sabahlari onlari suluyorsunuz siz. Arada fisir fisir telefonla konusuyorsunuz bir kadinla. Diger iki patronla geceleri hep bir yerlere gidiyor, cok ama cok icki iciyorsunuz. Bana abartarak o geceleri, o alemleri, "mafaya babalarini", pavyonlari anlatiyorsunuz. Ben hic ürkmüyorum bunlari sizden dinlerken. Sonradan ögreniyorum ki telefonda fisir fisir konustugunuz kadin, cok sevdiginiz esinizmis. Gün icinde durmadan arayip sesini duyup, gülüstügünüz kariniz. Sonra daha da seviyorum sizi. Anlatiyorum size hayatimdaki herseyi. Ben asik oldum diyorum, dinliyorsunuz. Kalbimi kirdilar diyorum, beni güldürüyorsunuz. Aylar geciyor Mustafa Bey. Zaman zaman sizlerle icmeye bile geliyorum. Ben bir oglan cocugu gibiyim yaninizda. Saclarim kisacik hep. Yakistiramiyorsunuz bana, uzat saclarini, ne cici bir bayan olursun, diyorsunuz. Sigaram azaliyor, giyim kusamim biraz daha düzeliyor zamanla. Siz hep seviniyorsunuz bunlara, bak ne güzel olmussun bugün, diyorsunuz, eger biraz makyaj yapmissam.

Bazen radyo konusunda tartisiyoruz. radyoda sanat müzigi programiniz var sizin. Ama cok uzun sürüyor Mustafa bey, dayanamiyorum. Siraya koyuyoruz radyoyu. Sevmeye basliyorum sanat müzigini zamanla. Ama siz hepsinden daha güzel söylüyorsunuz Mustafa bey. Hele o avluda bana Veda busesini söyleyisiniz... Ne güzel sizin sesiniz. Gözlerim dolunca, sirtima vurup, sarkinizi kesmeniz.

Bir defa birbirimizi kiriyoruz, yok aslinda, ben sizi kiriyorum. Isler yogun, tepem atmis yine, üc kurusa orada calismaktan. Siz de olmasaniz... Yetismesi gereken isler var, ben cikmaliyim, is icin bir yerlere gitmeliyim. Benden yardim istiyorsunuz, ben sinirliyim. Bana uzattiginiz disketi sinirle duvara firlatiyorum. Hic ses cikarmiyor, yerinize oturuyorsunuz. Ben cikiyorum. Cok üzgünüm. Bir saat sonra tekrar dönecegim, o minik avlulu isyerimize. Ama dayanamiyor, yolda ariyorum sizi. Cok üzgünüm, lütfen bana kizmayin, özür dilerim, diyorum size. Yok, hic üzülme, gel hadi, diyorsunuz bana. Ben nasil seviyorum sizi Mustafa bey.

Ah, Mustafa bey, su sirt agrilariniz basliyor. Hani o iri yari adam sizi söyle bir kucagina aldi ve sirtiniza bastirarak sarsti ya sizi, sonra da, bu agrilarinizin gececegini, size yel girdigini söyledi ya, hic inanmadim ben ona. Ki ondan sonra artmadi mi o agrilar Mustafa bey?

Mustafa bey, isler cok yogun, ama siz tutturmussunuz sirtim agriyor! Kim yetistirecek bu isleri Mustafa bey? Peki, Mustafa bey, dinlenin bir kac gün evde.
Ama cok uzadi Mustafa bey, gelin artik, birakin bu hastalik numarasini, yemeyin beni de, diyorum size telefonda. Tamam, güzel kardesim, idare et beni, yatayim biraz, diyor, gülüyorsunuz.

Günler geciyor, evinize geliyorum. Cok neseliyim ya da size neseli görünüyorum. Sizin yanaklariniz cökmüs. Kalkip, yanaklarinizi öpmemek icin zor tutuyorum kendimi. Cok kalabalik orasi. Siz buruksunuz, sen beni böyle birakmazdin, her gün arardin diye düsünmüstüm ama cok az aradin, sordun, üzdün beni diyorsunuz. Bir laflar geveliyorum. Ben sizi hergün is yerinde bekliyorum Mustafa bey, ben inanmiyorum ki hastaliginiza Mustafa bey. Siz yatmaya bahane ariyorsunuz.

Ayriliyorum yaninizdan. Yarindan itibaren her gün sizi arayip, telefonda fisir fisir konusmaya söz veriyorum.

Yarin oluyor, telefon geliyor... Mustafa bey`i kaybettik...

Ben sizi cok özledim Mustafa bey. Sigara cok az iciyorum. Saclarimi görseniz keske, upuzun. Hele S`i tanisaniz, hic incitmedi beni bu güne kadar. Ama yine de bazen dalip gidiyorum, dertleniyorum. Siz olsaniz ben aramam mi hic sizi. Ararim, fisir fisir konusuruz, anlatirim size bir bir.

Salı, Temmuz 31, 2007

Ich komme :)

Yaz gelmis de geciyormus. Gurbet ellere yaz gelmiyor bu sene. Olsun. Biletimizi aldik mi memlekete? Aldik. Hafifledik mi? Hafifledik.
Türkce sözlü pop sarkilar da dinledik mi, bundan daha güzel yaz olmaz.

Ise geldim. Pek pozitifim. Pozitifimi yesinler benim. Sevgi kelebegi modumdayim. Birileri bir ayarlama yapsa da ben buradan tanidigim herkesle bulussam, görüssem Türkiye`deyken. Hani örnekleri var piyasada. Ne bileyim, yemek senligidir falan seklinde, bir takim bloglar arasi bulusma filan yani. Benim duygularim cok fanidir, o sebeple ben yapamam. Baslamamla "ya ne geregi var" demem bir olur.

Mesela Simon ile görüssem. Cok gülsem onunla. Ekmekci Kiz`i görsem, pek sicak bulsam onu, yaninda cok da rahat olamasam ama icimden "beni sevsin lütfen" diye gecirsem (Asli örnegi) Sonra, Endiseli Peri! O`na karsi pek tahminlerim yok acikcasi. Beni bir sekilde sasirtir sanki O. Asli`yi görsem yine. Elektra da olsun, o cok güler kesin, neseli olur. Neolitik Hanim da buyursunlar, pek merak ediyorum onu da. Sebnem de olsun. Metin Bey! Evet, o kesin ilginc bir adam, görmek lazim. Ya Elif? Onu da merak ediyorum. Ve Seri Katil!!! Herkes olsa, cok kalabalik olsa, ben arada kaybolsam.

Ama bilmem ki nasil olur bu isler. Yorar sanki bizleri, bu korunakli iletisimden baska (daha fazla boyutu olan) bir iletisim diline gecmek. Olsun, cesaretim var, en azindan bugün.

Perşembe, Temmuz 26, 2007

Ali babanin bir teyzesi varmis.

Sene, gecen sene. Yakinlardaki hisim, akraba teyzeme toplanmis. Tencere seti tanitimi var evde. Deneme amacli pisen yemekten yiyecegiz, bir de birimiz cekilis sonucu hediye kazanacak, kalabalik yapmamizin karsiligi olarak.

Adam korkunc türkcesiyle (kendisi kürt) basliyor anlatmaya, övüp duruyor tencereyi. Su tasarrufundan tutun da, elektrik tasarrufuna, besin degerlerini kaybettirmeden yemegi pisirmesinden tutun da malzemenin renginde hic degisim olmamasina.
Teyzem ev sahibi olarak, adam ne dese onayliyor, sanki üretici firmanin kasasi arka odada.

Neyse, adam cosuyor, biz agzimiz ayrik seyrettikce. Son olarak, "yanni ahha dokturlar bile öneriyor bu tencereleri. E dokturlar da yalan söylemez hebe, adamlar hipokratin basi icin yemin iciyorlar yanni" diyor.

Bu cümlenin üstüne, biriyle gözgöze gelip de kahkahayi basmayayim diye cabaliyorum ben. Teyzemse, evdeki tüm celik tencereler arti 1600 euro parayi verip, bir tencere takimi aliyor.

Pazartesi, Temmuz 23, 2007

Bu Kadar Cevretme Aziz Sultanım

Basin mi agriyor?
Cok iyi, yataktandir.
Kicin mi agriyor?
Harika, yataktandir.
Burnun mu akiyor?
Oh oh, ne güzel, yataktandir.

Her türlü agrimizin, sizimizin nedeni bu günlerde bu yatak.
Teyzemin masaj yatagi!

Tüm agrilarimiz, yatagin bize iyi geldiginin, etkisini gösterdiginin isaretiymis. Önce agri yapar sonra da iyilestirirmis bizi. Her seye ama her seye iyi gelirmis. Her yaraya merhemmis.

Cuma, Temmuz 20, 2007

Kayalardan kayarum yirmidörttür ayarum

Isteyim. Bir adam geldi demin. Elinde cayiyla karsima oturup, bacim nerelisin diye sohbete basladi,
8 ay komada yatmis.
Depresyon yüzündenmis.
Polis okulunu benim memleketimde okumus.
O dagdan gelen dere ne güzelmis, daga da cikmis zaten.
Hastanedeyken bir tek ana babasi, bir de afrikali arkadasi destek olmus.
Kücük cocugu da cok gevezeymis kendisi gibi.
Büyügü ergenlik dönemine giriyormus, onunla arkadas gibiymis, her seyi kendisi anlatip, ögretiyormus ona.
En büyük handikapi almanca ögrenmemis olmasiymis.
Babasi bunu ne cok dövmüs. Öldüresiye dövermis.
8 yillik polislik hayatinda bir tokat bile atmamis ama o kimseye. Hic rüsvet de almamis.
Babasi baskomisermis Türkiye`de.
Bugün cumaymis.
Acele etmek,isleri bitirmek, eve gidip, tras olup, camiye gitmek gerekmis.

Tüm bunlari 3-4 dakika icinde, daha ilk defa karsilastigi bana anlatti. Ilginc adamdi vesselam.

Günün dilegi: Bir iki ay boyunca Sarıkeçililer ile dolasmak ve belgesel cekmek.

Çarşamba, Temmuz 18, 2007

Simdi okullu olduk

Minik kuzenim bu yil, burada ana okuluna basliyor. Bizimkini tanismak icin bir ara okula götürmüsler. Orada cocuklarla oynamis. Hic almanca bilmeyen bizim minik, kendisiyle almanca konusan cocuklarla almanca sohbet etmis! "agabuju mahudi babagi ju darkdh beuelir" aynen böyle konusmus. Onlar bizimkine almanca bir seyler dedikce bizimki sesleri ne kadar sacma algilamis ki artik, o da öyle sacma sesler cikararak kendince cevap vermis. Annesinin anlattigina göre alman cocuklarda saskinlikla bizimkini izlemis.

Cesaretinden dolayi müstakbel ögretmenleri taktir etmis onu ama!

Ilk günlerde ihtiyaci olur diye, almanca "tuvalete gitmek istiyorum" ve "susadim" demeyi ögretmis annesi, öyle tatli söylüyor ki ezberledigi bu iki cümleyi.

Cuma, Temmuz 13, 2007

Ulus Baker diye bir adam varmis

"Giderek salak alışkanlıkları ve beklentileri olan bir orta sınıf erkeğine dönüşüyorum sanki, henüz sınıfa girmiş değilim belki ama eşiğinde bekliyorum ve girmek için hevesleniyorum. Oysa ben yirmili yaşların büyük kısmını buna direnerek, bu tür olasılıkların hepsinden tiksinerek geçirmiştim"

...

Ulus Baker ise öyle degilmis, bunca kopyanin arasinda cok degisik biriymis. Ben ne tanimisim, ne adini duymusum ölene kadar.

...

Genclik cok baska bir sey. Deli genclikten bahsediyorum. Yaslarimizin kagit üstünde genc göründügü ama gencligin verdigi deliligin, inadin coktan damarlarimizdan cekilmeye basladigi otuzlu yaslar ve devamini kastetmiyorum. Bu genclik degil, bu er meydani, kimisinin genclikten kalan hirkasini degistirdigi, kimisinin hirkasini coktan cikardigi.

Hepimiz bir bir unutuyoruz o inatlarimizi, o zamanlar baktigimiz gözlerin gördügü cirkinlikleri. Simdi, cirkinlikler birer gereksinim, birer mecburiyet.

"Ah gencler" diye hafif gülümseyerek bakiyoruz o deli genclere artik. Biraz edebi olanin gülümsemesinde bir acilik oluyor belki.

Perşembe, Temmuz 12, 2007

Ha, kutlama partimizi de yaptik dün gece, yazida yazmayi unutmusum da.



Bitti!

Bu dönem bitti!!!
Ve cok güzel bitti.
Sunum iyi gecti, sonunda hocalarin yorumlari oldukca olumlu idi.
Amerikali Prof sunum sonunda kendisinin de bu ülkede yabanci oldugunu ve benim burada kendimi nasil hissettigim konusunda beni cok iyi anladigini söyledi(!). Sunumumu begenmis. Ama ama en önemlisi benim zeki bir kiz oldugumu "coktandir" anlamis! :)

öhömmm
ööhööm

:)

Ha, bir de, projelerden birisi ile bir fikir yarismasina katilmistik ve ilk asamayi gectigimize dair bir mail aldik bugün. Pazartesi fikrimizi anlatmaya cagiriyorlar bizi.

Haydi, diyorum söyle bir dua cemberi daha olustursak? Hani, az degil, 6000 kaat cepte olacak, maksat ögrenciye yardim mahiyetinde yani, temsil misal, hani.
Hadi... hadi..:))

Cuma, Temmuz 06, 2007

Lale der ki, behey Tanri, benim boynum neden egri?


Üsüyorum. Ayagimda patiklerim, sirtimda 2 kat hirka oturuyorum simdi. Bildiginiz soguk. Bildiginiz temmuz ayinda.

Haftaya carsamba büyük gün, sunumlarim var. Ne mal oldugum belli olacak, dönem boyu yaptiklarimi bir bir bir anlatacagim, tüm okulun önünde!

Simdi, bir kac ay önce Elif Safak`in bir yazisinda önerdigi gibi topluca dua ediyoruz, her sey yolunda gitsin diye, tamam mi? (O yaziya yorum olarak, bizim ülkede topluca dua edipte yaptiklarimizi incelersek, bunun hic iyi bir fikir olmadigini görecegimizi yazmistim (bkz.2 temmuz-sivas vahseti) Ama yayinlamadilar yorumumu tabikine.)

Amma, aha da bu tepeyi de asarsam sehre varacagim, dayan dizlerim dayan!

Cuma, Haziran 29, 2007

Adam, adamin kizi, ben



Saat caliyor, telefonun saati, uzun denemelerden sonra bulunmus, uyanikken kesinlikle katlanamadigim ama ilk uyanma sirasinda en az sinirlendirici melodilere sahip bir azeri sarkisi caliyor, beni uyandirmak icin. Saate bakiyorum, 13.30. Nasil yani? bu saatte mi uyandim, cok gec! Bu saate mi kurmusum ben saati? Gözlerim yavas yavas aciliyor. Farkediyorum, sabah erkenden kalkip derse gitmis, döndükten sonra da bir saat kestirmek istemistim. Tamam, kavradim yeri ve zamani.

Sokakta, bir vitrin önündeyim. Bir adam var yanimda. Kucaginda da kizi. Yakinlariyim ben sanirim. Ikisini de sevdigimi hissediyorum. Baktigimiz vitrin kizin odasinin sokaga bakan penceresiymis. Kiz babasina vitrinin üst kismindaki oyuncaklardan cok sikildigini, onlari artik istemedigini söylüyor. Babasi kiriliyor sanki "ama cok güzel onlar, daha ne kadar oynadin ki onlarla" diyor. Ama oyuncaklar cok cok eski. Kis israrli. Baba iceri geciyor ve vitrini toplamaya, oyuncaklari kaldirmaya basliyor. Boynu bükülmüs biraz babanin. Vitrinde iki tane kücük, altin küpe görüyorum. Onlari yakinlarda babasi almisti kizina. Virinde duruslari, sanki kiz onlari da oraya atmis, artik sevmiyormus, ilgilenmiyormus gibi. Bir tekini alip cebime atiyorum küpenin. Kiza kendimce bir oyun oynayip, biraz özenli olmasini, eger o küpeleri kaybolursa nasil da üzülecegini göstermek istiyorum. Kiz babasinin hediye ettigi kücük küpeleri kayboldu diye üzülsün, böylece bu üzüntüye sahit olan babasi sevinsin istiyorum biraz da.

Kiz bulamiyor küpenin diger tekini, aglamaya basliyor. Babasi icerden belli etmeden bizi izliyor. Sonra kizin bu üzüntüsünü daha da uzatmayayim diyorum ve cebimdeki tüm ivir zivirla birlikte küpeyi de cikarip yere birakiyorum. Bak bakalim bunlarin arasindadir belki diger teki diyorum. Bakiyor, karistiriyor ama yok, küpe yok! Küpenin bir teki kayboluyor.

Cumartesi, Haziran 23, 2007

Koynundaki turunc mudur nar midir?

Dün gecemizi Pasolini`nin Medea`sini izleme serefine nail olarak sonlandirdik. Bir kadin intikamini ancak bu kadar acimazsizca alabilir kocasindan. Kocasi genc prensesle evlenip, Medea`yi kralliktan sürmek üzeredir. Medea öz ogullarini öldürür. Intikamini alir kocasindan.

Bunlarin hepsi ayri da özellikle filmin Kapadokya`da gecen kismi pek enteresandi. Sahnelerden birinde dans ediyor halk, ama danstan ziyade ayinin parcasi gibi. Fakat ilginc olan su ki, o sahnelerde oynatilan Kapadokya`li halkimiz halaya duruyor. Ciddi ciddi cosup, halay basi kim ceker loooo diye dansediyorlar yani. Ya da benim icim coskun, ben öyle gördüm.
Günlerden cumartesiydi. Günüm bisiklet üstünde gecti. Zaten yaklasik iki aydir hic motorlu araca binmemis olabilirim. Her yere bisikletle gidiyorum. Bisikletle Isvicre`ye gectim bugün. Pasaport kontrolü bile olmadi. Berbat bir Almanca konusuyor bu Isvicre`liler. Aksanlari cok fena. Almancanin en itici vurgularini 15 kat daha da belirgin sekilde vurguluyorlar.
Bayraklari güzel ama.
Bisikletimin zilinin üstünde "iki tekerlek üstünde olmak insani genc yapar" yaziyor. Dogru, genc yapiyor ama fiziksel degil de özellikle ruhsal. Sanki dünyadaki her seyi yapabilirmissiniz, gücünüzün siniri yokmus gibi geliyor o iki tekerlegin üstünde, suratiniza rüzgar vura vura ilerlerken. Hüzünlüyseniz bile bir umut rüzgari dizlerinize vuruyor, o dönen tekerleklerden.
Hele bir de iki elimi birakip sürmeyi basarirsam, göreceksin sen hayat, el mi yaman bey mi yaman!

Perşembe, Haziran 21, 2007

Kader

Dünyadaki tek yara bu. Sadece yarayi acanin yaranin dermani oldugu yara. O yarayi kendi basina iyilestirmek icin gösterdigin tüm caba bosunadir. Tamam, gecti, iyilesti dersin bir gün. Ama tam da o gün birden, inceden bir sizi gelir oturur yüregine. Yine ayni karin agrisi. Yara aninda genisler, öyle genisler ki tüm hayatin yaraya dönüsür tekrar.

Yine duvara carpmissindir. "Yine mi?" diye korkutur seni. Ben yine mi döndüm dolastim ayni noktaya geldim dersin. Bu seni yer, bitirir. Bu gücsüzlügünü, bu iradesizligini, bu asagilikligini (!) görmek seni yer bitirir.

"Kapinin önünde durup düsündüm. Dedim, Bekir, bu kapi ahret kapisi, burasi sirat köprüsü, bu sefer de gecersen bir daha da geri dönemezsin, iyi düsün, dedim. Düsündüm, düsündüm... ama olmadi, dönemedim.
Sonra, bak oglum dedim kendi kendime, yolu yok cekeceksin, isyan etmenin faydasi yok, kaderin böyle.
Yol belli, eg basini, usul usul yürü simdi."

Pazartesi, Haziran 18, 2007

Dudaklarin mühür olsa ben acarim bana getir


Hava sicakmis, tam yazmis, ilk defa gecen hafta suya girmisim, yine bolca su yutmusum.

Bezmisim ama sebepsiz, aslinda sebepli… Ama anlatilmiyormus her sey, her sey konusulmuyormus, filmlerdeki gibi icindeki her seyi kusabilecegin bir arkadasin olmuyormus etrafinda. Dersler yogunlasmis, ama derdim o degilmis. Kader, Melegin Düsüsü, Selvi Boylum Al Yazmalim, Takva filmlerini izlemisim geceleri uyumadan, sabaha yaklasirken. Kader nasil da iyi bir film olmus. Asya „sevgi nedir?“ diye sorunca ben de sormusum.

Marketten eve gelirken odamin penceresinden disariya dogru rüzgarla savrulan turuncu perdemi görmüsüm, kanim isinmis odama, onu daha da alev rengi yapan günese. Uzundur ilk defa aldigim cikolatadan yemisim bol bol. Bugün ne pisirsem diye düsünmüsüm haftalardan beri ilk defa. Evi süpürmüs, silmisim. Üstüste ayni sarkiyi defalarca dinlemisim. Aylardan haziranmis, benim ömrümün bir günüymüs bu gecen.

Cuma, Haziran 15, 2007

15.06.07

Ben kücücük olsam. Bir sac teli kadar olsam. Bir güc gelse, beni cimbizla tutsa, alsa bir yere koysa.
Hic bir fikrimin olmadigi bir yer olsa orasi. Kimse olmasa orada. Ben de olmasam. Orada kalsam, kalsam, kalsam...

Belki sonra ama cok sonra yine cimbizla beni oradan kaldirsa, getirse dünyaya biraksa.

Salı, Haziran 05, 2007

Ey Sevdigim Sana Sikayetim Var

Baskın Oran bizi de duy!
Boyumuz kisa diye evimizin mutfagindan tut da dersliklerimize kadar ne cileler cekiyoruz biz. Biliyorum, bizim sayimiz cok memlekette . Bu cogunluga ragmen hicbir sey yapilmiyor. Cigligimiz duyulmuyor.

Ilk ergenligimizden beri örselene örselene bu günlere geldik. Bizden sonrakiler cekmesin. Kendi evinin mutfaginda yemek yiyebilmek icin tabak raflarina ziplamaya calisirken oraya buraya carpan dizlerin, gidilen özel bir yemek icin cekilen onca eziyetin, özenin, süsün ardindan sandalyenin yüksekliginden dolayi parmaklarinin ucunu ancak yere degdirerek oturmanin, bazi restorantlarda cocuk sandalyesine oturtulmus gibi bir görüntü vermenin yüregimizde yarattigi aciyi kim kapatacak? Ömür geciyor Baskin bey, gel de iki gününde yüzümüz gülsün bu ömrün.

Pazar, Haziran 03, 2007

Senin yazın kışa benzer, cok içmiş sarhoşa benzer


Bir haftalik tatil bitti. Tatil de denmez ya! Gündüzleri is aksamlari ders ve haftasonlari bu durumun daha da yogunlastirilmis versiyonlari... Yarin tekrar okulumun oldugu sehre dönecegim. Hic gidesim yok. Iyi ki bilet bulamamis ve Istanbul`a gidememisim bu tatilde, yoksa halim icler acisiydi dönerken. Tekrar motive olmam cok zaman alirdi eminim.

Dün gece saat 03.30 da isten geldigim icin sabah gec uyandim ve kahvaltidan sonra ise tekrar gitmemek icin mizirdanip, teyzemlerin taze süt almak icin bir köye gitme planlarina kendimi zorla dahil ettim. Buradaki ahirlar dayanilmaz kokuyor. Hayvanlari nasil besliyorlar bilmiyorum ama bizim oralar gibi hic degil. Bizim oralarin tezekleri mis gibi kokar diyor teyzem, e bence de öyle:) Ormana gittik oradan da, oradaki cesmeden, dagdan gelen sudan biraz eve getirmek icin. Orada bahceler arasinda gezerken erik, kiraz, visne gibi bazi meyvelerden asirdik ufak ufak. Teyzem korka korka asma yapragi topladi bir üzüm baginda. Burada üzüm baglarina kamera yerlestiriliyor, gizlice gireni cikani yakalamak icin.

Acik hava ve günesin etkisine sonradan eklenen acligimdan olsa gerek aksam üstü ise giderken fena bir basagrim vardi. Ya da annemin dedigi gibi oldu, "kac gündür et yemedim basim agriyor" Ki eve gelince teyzem harika bir biftek pisirdi, yedim, iyiyim sükür simdi.

Çarşamba, Mayıs 30, 2007

Al sana bir gün

(fotografi kaldirdim, olmadi, rahat edemedim. Ne yaptigini bilmez bir insanin yüzüydü :)
16 saattir bilgisayar basinda oturuyorum. Bir kismi para kazanmak icin, bir kismi ise ilim, bilim icin kullanildi bu 16 saatin.

- Günün nasil gecti hayatim?
- Baslatma gününe! ben yattim.

Pazar, Mayıs 27, 2007

Yesil daglar menekseli



Ben yine kactim teyzeme geldim. Dedim zaten, ya beni kocaya versin ya da bir kuaförün yanina, okumam ben. Hic hevesim yok. :)

Yesil daglar menekseli diye devam eden bir sarki dinliyorum simdi. Yeni yetme kuzenim gönderdi. Beni daglara cagiriyor sarki. Bizim ailede yaklasik olarak simdi kuzenimin oldugu yaslardaki her gencin duygularini costurur bu sarki.

15 yasinda falandim. Ayni müzikleri dinledigimiz komsumuzun kizinin bir yakini vasitasiyla bir kiz ile tanistirilmistik. Bizi egitmek, yönlendirmek istiyordu. Adi Elif idi kizin. Basi kapali gelirdi bazen eve. Gizlenmek, taninmamak icin yapardi bunu. Biz cin cocuklardik, öyle hemen kendimizi verecek, kaptiracak cocuklar degildik. Isin eglencesindeydik biraz da, her seyle dalga gecebilir, gülebilir bir anda tüm anlamini bosaltabilirdik. Tam dönemimizin bizden beklediklerini yapan cocuklardik iste. Elif`in yine bize kitaplar getirdigi bir günde gizlice cüzdanini karistirmistik. Kimligini merak ediyorduk ve tahmin ettigimiz gibiydi, kimlik ismi farkliydi. Bu cok zorumuza gitti, bize güvenmiyordu, hakliydi belki güvenmemekte ya da bu isler böyle yürürdü ama bizim gururumuzu kirmisti. Görüsmeyi kestik.

Yine ayni arkadaslar, ayni liseye giderdik. Lisemiz ülkücülerle doluydu. Hocalarimiz bunlarin basta gideniydi. Hayir, ramazanda oruc numarasi yapmayi yeni yeni birakmistik, artik büyüktük, yalan söylemek en ezici olaniydi. Ki bu yalana baslamak da cok agrili olmustu. Öyle hikayeler duyardim ki "bizler" hakkinda, cevap vermeye ne gücüm ne terbiyem yeterdi. Ilkokulu yeni bitirmis bir cocuktum bu hikayeleri ilk duydugumda. Neyse. Lisede ülkücü cocuklara asik olup, evde bizi egitmeye calisan Elif ile görüsürdük okul dönüslerinde.

Ayni sehirde universiteye basladim. Iki yil sonra biraktim orayi ama cok agir bir ortam vardi ozamanlar. Fakültenin reisinin eslik etmesiyle kantine iner, ancak öyle karnimi doyurabilirdim ramazanda. Cok samimi bir sinif arkadasimdi reis, cok eglenirdik onunla. Mecbur oldugundan bu ortama dahil olmasi gerektigini söylerdi bana. Sonradan cok sevdigim baska arkadaslarimin evi basilip, küpesi ya da saclari nedeniyle yedikleri dayaklarin altindan onun adi cikacakti. Ramazanda oruc tutmadigi icin öldürülen ögrencinin katilleri de onun en yakin dostlariydi. Belki o da aralarindaydi. Bir kac yil önce evinin kapisina birakilan bir paketi acarken paramparca oldugunu duydum onun. Onun bir bebegi vardi. Cok güldügümüz günlerin fotograflari var bende de.

Cuma, Mayıs 25, 2007

Gözum yolda gönlum darda

Tam iki saattir bilet ariyorum, Istanbul`a bir haftaligina gitmek icin. Olmadi. Tarihi uyduramadim, yapmam gerekenleri bir kenara atamadim, dönüsümde yasayacagim mutsuzlugun tam da semester bitimine denk gelme ihtimalini silemedim. Olmadi. Ama bir an olacak sandim.

Salı, Mayıs 22, 2007

Müdür bey izin verdi söylenecek bu türkü

Tasarim yapmak ama sosyal, kültürel, cevresel sorumluluklarini unutmadan! Tamam, kulaga hos geliyor ama bu mümkün mü gercekten?

Sosyal sorumluluk basligi altinda bazi firmalar cesitli projeler üzerinde calisiyor ya da destekliyor. Bunlar dürüstce mi sizce? Dertleri toplum mu yoksa bu vesileyle firmaya makyaj yapmak mi? Ya da bu durumda firmaya giren cikan ne oluyor? Benim paramla gidip benim köyüme agac dikiyorlar ya da cocuklarima defter kitap dagitiyorlar. Ortada bir sacmalik var. Ya da bunlardan hangileri dürüst sizce?

Kim icin, nasıl, nerede, hangi altyapi ve kosullarla kullanilacak sorularinin cevabi midir cogu tasarim yoksa bunlar sonradan mi ya da hic mi gelmiyor günümüzde?

Tasarim yapmak ama toplumsal, kültürel, cevresel sorumluluklarini unutmadan... nasil olur ki?

Cumartesi, Mayıs 19, 2007

Anonim olunmaz, dogulur


Ben de bir zamanlar Anonim idim. Bloglara yorum yazip, herhangi bir takma isim kullanmayanlari kastediyorum. Blogum daha yokken, bir bloga bir seyler yazmis, daha dogrusu bir soru sormus ve isim vermek yerine Anonim olarak yorumumu göndermistim. Sonrasinda gelisen ilginc bir karmasiklik nedeniyle, fircami yemis, o bloga yorum yazmanin tüm anonimlere yasaklanmasina neden olmustum. Israrla, kendime bir isim bulmam isteniyordu. Bense bunu cok sacma buluyor, beni simgeleyecek isme öyle hemen karar veremiyordum. Uydurma ismimi bile ciddiye aliyor, tek kullanimlik bir isim istemiyordum. Karsimdaki ise mutlaka, onu okuyan kisinin ete kemige degilse bile bir isme bürünmesini, böylece onun mikro kitlesi icinde parmakla sayilabilecek yerini almasini istiyordu.

Ete kemige bürünmeyen varliklar bizi korkuttugundan midir nedir ama blog camiasi olarak Anonimlere pek meyil vermeyiz. Aslinda (her konudaki gibi genelleme yapmasam da) cok saygi duyulacak sahislardir bu kisiler (ki kendimden biliyorum yani) Bireyselligini hic ön plana cikarmamak, bunun icin cirpinmamak sözkonusu. Ben mesela kendimi nasil önemsiyorum ki, en sacma seylerimi bile buraya yazip, size bunlari okutup, sizi mesgul etme hakkini kendimde görebiliyorum. Ama bir Anonim öyle mi? Bir Anonim`in ne dedigi önemlidir, kim oldugu degil.

Perşembe, Mayıs 17, 2007

Cumartesi, Mayıs 12, 2007

Konusamiyorum

Benim konusmam bozuk ve kaba. Eskiden fena degildi ama artik cok kötü. Kelimeleri dile getirisim, cümle icindeki vurgulamalarim... Hepsi cok fena. Buna üzülüyorum, cünkü birisiyle konusurken oldukca zorlaniyorum. Hele son Türkiye tatillerimde bir kac kisi konusmama direkt güldügünden beridir. Konusurken özenmeye, kulagima komik ve yapay gelmesine ragmen, kelimeleri düzgün dile getirmeye calisiyorum ama olmuyor iste. Bir defa kaymis dilimin kemigi.

Perşembe, Mayıs 10, 2007

Bugün güzelligin dünden ziyade


Gece saat 01.30 da trenden inip, telefonuma baktigimda, ekraninda minik bir ev isareti vardi. Telefon hattimi alirken verdigim ev adresime yaklastigimda beliren isaret bu. Hey, evime gelmisim ben! O minik ev ikonunu ve altindaki "Home" yazisini görmek hosuma gitti.
Tüm gün eski is yerimde calistim. Bugün 2 numarali tramvayi kullanamadim ise gitmek icin ama yarin öbür gün binerim heralde.
Teyzem bana pizza yapti bu aksam. Cok güzel olmustu. Mutfak masasinda onunla sigara icmeyi, Türkiye`de tatil planlarini ve Türkiye`den haberleri dinlemeyi özlemisim. Kollarinin agrisi gecmis, hatta omuzlari, ayaklari bile daha az agrir olmus. Buna sebep, 3 aydir sürekli gittigi masajmis. Düsünmüs ve karar vermis, o masaj yatagindan alacakmis kendine. Evet, cok pahaliymis ama varsin o da ona 30 yillik calismasinin bir hediyesi olsunmus.

Salı, Mayıs 08, 2007

Elini ver bana


"Yapilabilecek cok sey yok. Gorebildigim kadariyla, boyle bir dunyada ve oyle bir Turkiye’de yapilabilir olan yegane sey, bu pislik okyanusunda, kucuk kucuk adaciklar yaratmaya calismak. Yani, sayisi bir elin parmaklarini asamayacagi kesin gorunen tek tek insanlarla kurulan iliskilere yaslanarak ayakta kalmak. Ve, bunu yaparken, olabildigi olcude, kalabaliklarin “Boka battik, bok tikiniyor ve bok soluyoruz!” cigliklari arasinda ayaklanacaklari gunu beklemek (o gunun gelecegi kesin olmadigi gibi gelmeyecegi de kesin degil). Heyecan vericiligini ve zenginlestiriciligini yitirmeyen bir sevgili boyle bir adacik. Istikrarli, tutarli, zihnini boktan uzak tutmus, dost olarak anilmayi gercekten hak eden iyi insanlar da birer adacik. En yorucu olani, bence, boka batmis olanlar degil. Hem boktan uzak kalmayi ictenlikle isteyen, ama, hem de, “Tek enayi ben miyim” kuskuculugu ya da gelecek guvencesizligi tedirginligi ile kimi anlar ya da zamanlar tutarligini yitirip uzlasan, cogu zaman yakinimizda olan ya da bize oyle gorunen insanlar. Moral bozuyor bu turler, karamsarligi ve inancsizligi kiskirtiyor. Boylelerinin en vahim hatasi, insansizlik icinde ve insansizlasma kabullenilidiginde yasamda ne arkadasligin, ne coskunun, ne tutkunun, ne seksin, ne kitap keyfinin kaldigini gorememeleri. Genel olarak temiz olmak, ama araliklarla elini boka bulastirmak? Bu, benim acimdan en istenilmez, en yorucu ve biktirici olani."

Pazartesi, Mayıs 07, 2007

Bu dünyada eremezsem murada


Hic bir insani özelligi olmayan robotlar üretilsin, onlar gecsin basimiza. Hatta tüm dünyanin basina. Yandaki sahis benim Cumhurbaskani adayimdir. Metin Uca da adaydi degil mi?

Cuma, Mayıs 04, 2007

Burdan eve 3 gün 2 gece


Tam 50 dakika beklemem lazimdi, spordan cikista, sirf yagmur altinda okulun o muhtesem yollarinda biraz daha yürüme keyfini uzatip otobüsü kacirdigim icin. Bir sonraki otobüs 50 dakika sonra dedi, saati sordugum ve beni bir türlü anlamayan kiz.

Saat 22.00 ve ben bir an önce eve varip, Jacques Tati`nin "Traffic" filmini izlemek, uyumaya ugrasmak yerine yorgunluktan bayilmak istiyorum.

Beklemek yerine, saati sordugum kizla, iyice hizlanan yagmur altinda, okulun issiz ve karanlik yolundan sehre dogru yürümeye basladim. O ingilizce konustu ben almanca. Arada karistirip durduk iki dili de. Romanya`dan ögrenci degisim programi ile bir dönem icin gelmis. Onun kaldigi ögrenci yurduna geldik bile. Benim otobüsüme daha yarim saat var. O hic korkmuyormus issiz ve karanlik okul yolundan da, seyrek gecen arabalardan da. Burasi Almanyaymis, Romanya degilmis ki. Ben korkmayayim diye, benimle durakta bekledi. Israr ettim, gitti. Ayaga kalktim, yürümeye karar verdim eve kadar. Daha demin gözden kayboldugu yoldan, pembe semsiyesinin altindan sesi geldi tekrar "hadi, burada bekleme ve yürüme bu yolu tek basina, gel odamda bekle, otobüs gelene kadar" Gittim. Sicak cikolata ikram etti bana. Ilk misafiriymisim. Nasil da özenliydi. Hic almanlar gibi degildi. Karanlikdan hic degil ama icip, sapitan alman genclerinden cok korkuyormus. Ickiyi hic sevmiyormus. Ucuz oldugu icin, Romanya`ya otobüsle gidiyormus ve yol tam 3 gün 2 gece sürüyormus.
-kalkmam lazim, 5 dakika kaldi otobüsün gelmesine.
-eger istersen, yine gelebilirsin bir seyler icmeye bana.
-Sen de gel bana, bak telefonumu vereyim, ara
-yok, email adresini ver, telefon pahali benim icin
-peki.

Perşembe, Mayıs 03, 2007

Hic mi düsünmedin sen


Bu blogun sahibi kendini cok yalniz ve mutsuz hissediyor bugün.
Niye yaziyor bunu buraya bu blogun sahibi?
Birisi bana sikica sarilsa, birazcik aglasam, gececek sanki.
Yok, herhalükarda gececek.