Tren

Bugün, trenle Zurih`e gidip geldim. Yol cok güzeldi. Ilginctir ki, Almanya sinirini gecer gecmez her yeri kar kapladi. Yol boyu agaclar, evler, tarlalar hep bembeyazdi ve her yer sisliydi. Yolu trenin restorantinda gecirdim. Güzel bir sütlü kahve ictim. Karsimda duran adam olmasa, onunla konusmak zorunda olmasam, bu yolu izlemek nasil zevkli olurdu, diye gecirip durdum icimden. Arada gözlerimi kacirip disariyi izledim. Gözlerim tekrar adama dönerken, önce adamin yakasindaki yaprak seklindeki rozete illa ki bir ugrayip, sonra adamin suratina variyordu her seferinde. Adam da bunu farkedip, bir süre sonra rozetinin ne oldugunu anlatti. Benim gözler yine de ayni kacamagi yapmaya devam edip durdu, yol sonuna kadar. Belki beyazdan sonra göz direkt ortamdaki carpici diger renklere yogunlasiyor. Anlayamadim. O yolu bir gün tek basima yine gidecegim. Belki, bu hafta icinde tekrar gitmem gerekecek. Yine, güzel bir kahve esliginde, karli yolu izleyip, hayal kura kura gidecegim. Ohh, ne güzel, mutlu oldum!