Polis geliyor!

Polis aslinda komik bir kelime. Sekli, sesi falan. Ama ben korkarim. Hele de Alman polisinden. Onlari görüp de korkmayan azdir bence. Ama sokakta arabalariyla ya da kocaman atlariyla, gülümseyerek gezenlerden degil. Tam is üstünde olduklari zaman cok korkuyorum ben Alman polisinden. Kalbim hizlica carpiyor, hafif elim titriyor. Gözgöze gelmemek icin belirgin bir caba sarfediyorum.

Dün gece, eskiden her haftasonu, son aylardaysa arada bir calistigim barda calistim yine. Gece saat 02.00 gibi üc polis belirdi kapida. Ücü de tek kaliptan cikmis gibiydi, uzun, sari, cevik ve sert bakisli. Iste tam bunlar, benim dedigim korkunc Alman polisleri.

Barda calisan genc bir cocuk var. Onu masada otururken gördüm bir ara. Aslinda calismasi, barda durmasi gerekiyordu. Patronlarin, polisleri disari dogru cekip, ne oldugunu anlamaya calistiklari sirada gözgöze geldim onunla. Gözüyle elindeki sigarasini gösterip, sigara molasi veriyorum demek istedi. Ama hic öyle degildi, gözlerinden ve oturusundan o kadar belliydi ki; cok korkuyordu. O, kacak yasiyor Almanya`da.
Aylar önce ona cesitli cözüm yollari önerdigimde, alaysi bir sekilde suratima bakip, "aa ben bunlari hic düsünmemistim!" demisti.
Bakislari cok fenaydi. O duygu nasil ifade edilir bilemem ben. Icim cok acidi onun icin. Bir insan icin. Bu dünya icin. Bu haritalar icin. Bu göcmeler icin. Bu baska dünyalar sevdasi icin.
Zaten bu sikintisini hep üstünde tasiyan biri o. Tam olarak kendisini gevsetip, birakmayan, sürekli tetikte olup, sürekli aklinin bir yaninda bu dert varmis gibi yasayan biri. Annesini 8 yildir görmedigini ve cok özledigini söylemisti bir defa bana. Ben de annemin kuzusuydum derdi bir de, gevezeliklerimle onu gicik etmeye calisinca.
Cok istiyorum bir insanin o halini, gerisinde onlarca yüzlerce duygu barindiran o halini tasvir edebilmeyi. Onun, o masada oturup da, buhar olmak isteyen halini. Ama bunu beceremem ben.