Saat sabahin ikisini geciyor. Aklima Leby geldi. Bartleby, kedim... Icim sizladi. Nereden nasil geldi aklima tam bimiyorum ama sanirim cocuk sahibi olmak ile ilgili bir seyler dusunurken geldi... Sonra da ona cektirdigim eziyetler geldi aklima.
O beni pek severdi, incitmezdi. Ama ya ben... Kac defa arkadaslarimin israrina dayanamayip ya da yalniz evime donmek istemeyip onu gece evde tek ve ac biraktim.. Kendimce tuvalet aliskanligini ogretecegim diye kac defa vurdum.. Ahh soylemesi bile utanc, aci verici... Ama o cok akilliydi, beni cok az uzdu. Patisini yanagima koyar, yastigimin ustunde uyurdu.
Sonra gitti o... Ya da ben biraktim onu.
Her eziyetin cezasi cekilmeli. Baska turlu ceken de cektiren de huzura ermiyor.
3 yorum:
Bazen, böyle bir tecrübe yaşamadan belirli bir anlayışı geliştiremiyoruz, ne yazık ki.
Ama, öyle işte.
:)
Teyzencim,
mırrr marruu, olsun olsun, huzur olsun artık. Düşünme, üzülme.
marruu
içim buruldu, seni anlıyorum.. ben de zarar verdim ve yine de sevgi gördüm.. insanın vicdanını sızlatan da bu aslında..
Yorum Gönder