Küçükten yar seveni cennete gönderseler

Universitenin ilk yilinda, hatta okula kayit yaptirdigim gun yolda tanistigim, sonrasinda o gun benimle karsilasinca, ben ona gulumseyip yardim etmek isteyince, ilk defa geldigi sehirdeki tedirginligini, gerginligini nasil da bir anda ustunden atip mutlu oldugunu soyleyen, devamindaki iki yil boyunca (ben o universiteden ayrilana kadar) yedigimiz ictigimiz ayri gitmeyen, annemlerin, teyzemlerim, amcamlarin bile bir erkek arkadas olarak evin icine kabul edip, pek sevdikleri, fakat simdi aklima bile gelemeyecek kucuk seyler ve mekansal uzaklik yuzunden koptugum sinif arkadasim, gectigimiz haziran ayinda trafik kazasinda hayatini kaybetmis.

En son 2003 sonbaharinda bambaska bir sehirde tesadufen yolda karsilasmistik. Yine gozleri parlamisti beni gorunce. Aramizdaki kirginlik, kopukluk cok net ortadaydi. Fakat mutluluk da gozden kacmayacak sekilde belirgindi. Ben biraz soguktum. Beni cok tanimayanin anlamayacagi ama onun cok iyi gorebilecegi derecede bir sogukluk.

Kazagin ne guzelmis, dedim. Beyaz bir kazak vardi uzerinde. Begendiysen sana vereyim, dedi ve cikarmaya calisti ustunden. Tamam, ver, dedim. Ama sevgilimin hediyesi bu, dedi son anda ve tekrar giydi.

Son bir iki aydir hep aklima geliyor, acaba tekrar arayip bulsam mi onu diyordum. Facebook'da ortak tanidiklarimizin arkadas listesinde ismine rastliyor, eklesem mi, yoksa onun beni eklemesini mi beklesem, diyordum. 

Meger o coktan gitmis. Ben anlamsiz ekleme, cikarma hesaplari yapip duruyormusum.