Tren

Bugün, trenle Zurih`e gidip geldim. Yol cok güzeldi. Ilginctir ki, Almanya sinirini gecer gecmez her yeri kar kapladi. Yol boyu agaclar, evler, tarlalar hep bembeyazdi ve her yer sisliydi. Yolu trenin restorantinda gecirdim. Güzel bir sütlü kahve ictim. Karsimda duran adam olmasa, onunla konusmak zorunda olmasam, bu yolu izlemek nasil zevkli olurdu, diye gecirip durdum icimden. Arada gözlerimi kacirip disariyi izledim. Gözlerim tekrar adama dönerken, önce adamin yakasindaki yaprak seklindeki rozete illa ki bir ugrayip, sonra adamin suratina variyordu her seferinde. Adam da bunu farkedip, bir süre sonra rozetinin ne oldugunu anlatti. Benim gözler yine de ayni kacamagi yapmaya devam edip durdu, yol sonuna kadar. Belki beyazdan sonra göz direkt ortamdaki carpici diger renklere yogunlasiyor. Anlayamadim. O yolu bir gün tek basima yine gidecegim. Belki, bu hafta icinde tekrar gitmem gerekecek. Yine, güzel bir kahve esliginde, karli yolu izleyip, hayal kura kura gidecegim. Ohh, ne güzel, mutlu oldum!

13 Aralik

Yaslilar cok güleryüzlü burada. Elbette ki geneli degil ama cogunlugu öyle. Hem güler yüzlü hem de bakimlilar. Hele bazi yasli kadinlar ve onlarin saclari. Öyle güzel topuzlari var ki. Son 40 yildir her sabah ayni sac modelini yapmanin verdigi bir pratiklikle carcabuk, neredeyse kullandiklari tokalari bile görünmeyecek sekilde ustalikla yapiyorlar. Otobüste ya da orada burada rastlayinca dikkatle inceleyip ayni modeli kendi saclarima yapmak istiyorum ama hic bir vakit basaramiyorum.

Buradaki yaslilar mutlu ölmek istiyorlar galiba. Yasadiklari son günlerin de bile geride kalanlarin onlari mutlu ve tertemiz hatirlamasini istiyorlar belki de. Cocuklari ürkütmemek icin bile giyiminize kusaminiza özen gösterin, gibi bir cümle var aklimda ama nereden hatirladigimi bilemiyorum. Belki bir Dostoyevski romanindan olabilir.

Bizde ise yasliligin degeri, gördügü gecirdigi dertlerle ölcülür. Dert cekmis olmak, o cektigin derdi ölene dek üstünde tasimak bir bilgeliktir sanki. Agirligi, saygidegerligi oradan gelir sanki yasliligin.

Bakimli, neseli bir yaslinin yüzünde ölümü, hayattan coktan vazgecmis, mutsuz bir yasliya nazaran daha net görüyorum. Birincisinde halen hayat var ve ne yazik ki o hayat cok gecmeden bitecek.

Bugün, calisirken arkamda bekleyen yasli bir kadin "sana saclarinin cok güzel oldugunu söyleyen biri var mi etrafinda, bunu söylüyorlar mi sana?" diye sordu, gülümseyerek. Ben de cekine cekine "evet, iste, bazen" diyebildim.

Uyandim sabah ile, gözyasim sile sile

Sayfamda bir sorun mu var?
Ekmekcikiz böyle bir uyarida bulundu da.
Bana buradan her sey normal görünüyor ama... Bir reklam sayfasi falan mi geliyormus acilinca, sonra takiliyor, gitmiyor muymus? Bazi okuyucular hic bir sorun olmadigini söylüyor, bazilari sayfaya ulasilamadigini.

Neyim var benim, saklamayin benden, söyleyin!
Hasta miyim?

Alkol, uyusturucu bagimlilari ve psikolojik problemleri olanlarin kaldigi bir hastane. Kücük kafeteryadan 2 paket sigara alip, yanimizda getirdigimiz yemek posetinin icine atiyoruz. Disariya cikip, gidecegimiz binaya dogru yöneliyoruz. Bir kadin, saci basi darmadaginik, yaslica bir kadin yaklasiyor "deli bunlarin hepsi, hepsi salak bu insanlarin degil mi?" diyerek atliyor önümüze. Ürküyorum biraz.

Kapinin ziline basiyoruz, görevli, hastalarin cikmasina izin verilmeyen kapiyi aciyor icerden. Yukari cikiyoruz. Disarida gördügüm kadinin daha genc versiyonu, yöneldigimiz odada kalan kisinin odada olmadigini, hemen gelecegini söylüyor ve ona haber vermeye gidiyor.

O geliyor. Saclari kazinmis. Gülümsüyor. Babasinin yaninda hic tanimadigi beni görünce hafif utaniyor ama gülümsüyor hep, güzel dislerini göstererek. Iri, hem cok dolu, hem de bombos bakan gözleri, ne güzel bir yüzü var. Utaniyor halinden biraz. Babasi ona ögütler verdikce bana bakip gülümsüyor. Ah, bu babalar, sen beni anlarsin, der gibi. Orali olmamaya, babasi internet icin cebindeki bozuk paralari onun eline tutustuturken yüzüne bakmamaya calisiyorum. Ama bu ilginc tecrübeden bir seyler almak, onun nerde oldugunu anlamak icin dikkatle suratina, gözlerine bakmaktan da alikoyamiyorum kendimi.

Cok az konustu, babasinin her dedigine gülümseyerek, dikkatle ama sanki gecistiriyormus gibi de, tamam, peki deyip, dolu dolu bir gülümsemeyle cevap verdi. Benden utandi.

Gidis yolu boyunca ona kizan babasi, sanki onu orada birakmak istemedi, sanki sarilmak istedi ama onun yerine sirtina bir iki defa vurdu.

Dönüs yolunda direksiyona bir iki defa vurdu, bak nasil güzel, babayigit bir cocuk, kiyamiyorum onu orada öyle görmeye ama inancim da kalmadi artik ona, düzelmeyecek hic, dedi. Okudugu zamanlarda birak okulunu, yasadigi bölgenin bile birincisiymis, söylemis, böyleymis... Anlatti durdu.

24 yasinda, bir akil hastanesinde kapali tutulan, soguklari burada gecireyim, havalar isinsin, eski hayatima nasil olsa dönerim, diye düsünen bir genc.

Ne güzeldi yüzü. Cildi cok baskaydi, sari miydi, yesil miydi, renksiz miydi, tarif edemedim kendime de.